Matt Maugeri: In de late jaren 80, begin jaren 90 was ik voornamelijk een metalhead. Geluisterd naar de essentie, Metallica, Megadeth, Testament en natuurlijk Kiss. Ik herinner me dat ik in 1992 een aflevering van Headbangers Ball zag en Pull Me Under van Dream Theater verscheen. Nou, ik was meteen verkocht. De volgende dag ging ik naar Strawberry om de cassette en cd te kopen. Ik moet zeggen dat ik de band waarschijnlijk versleten heb, ik heb hem zo vaak afgespeeld. Dit is tot op zekere hoogte hoe ik Chris Parsons ontmoette. Een vriend vertelde me dat ik een van zijn vrienden moest ontmoeten die van gekke muziek houdt, zoals Dream Theater. Dat is toen ik Chris ontmoette. Ik begon enkele van de andere Prog-metalbands te volgen, zoals Fates Warning, en A Pleasant Shade of Grey werd buitengewoon inspirerend in mijn eigen schrijven. Door de jaren 90 met Chris rond te hangen, werd ik opnieuw geïntroduceerd in Kansas. Zoals de meesten was ik erg bekend met hun radiohits, maar toen Chris en ik een concert bijwoonden in de beruchte nachtclub Birch Hill in Old Bridge NJ, werd ik helemaal verliefd op hun muziek. Tot op de dag van vandaag moet Masque een van mijn favoriete albums aller tijden zijn die begint te eindigen.
Paul Higginbotham: Mijn meest invloedrijke progalbum? Ik zit hier waarschijnlijk vast: ik hing op een middag rond bij Dave Peters ‘huis, omstreeks 1978, en hij zette twee schijven op, de een direct na de ander: de eerste was Rush’s Hemispheres, en meteen vanaf de opening van akkoorden in de intro, wat meteen in me opkomt, is die oude Maxell-bandreclame waarin de man in zijn luie stoel zit en het is alsof een orkaan uit zijn stereoluidsprekers schiet. Ik was gewoon weggeblazen. Gob sloeg. Na wat meer samples van dat album, liet hij de naald op Jean-Luc Ponty Live (1978) vallen en verloor ik mijn Jazz-Rock Fusion-maagdelijkheid. Als gevolg hiervan wordt veel (waarschijnlijk te veel) van mijn cleane elektrische, chorustype akkoordspel zeker beïnvloed door Alex Lifeson; en een klein deel van mijn solostijl denk ik, wanneer ik vrij improviseer, mogelijk terug te voeren is op, nou ja, Jean-Luc Ponty zelf misschien, maar meer nog door enkele van zijn gastgitaristen: met name Jacquin Leavano en Peter Maunu die een onuitwisbare indruk op mij van spelen met vloeibaarheid.
Ken Walker: Wat bracht me bij Prog als een man met jazz-roots? Mijn haak was om zo te zeggen de eerste twee akkoorden van Genesis ’Watcher of the Skies. Die prachtige mellotron, die akkoorden, ik heb er nog nooit zoiets gehoord. Ik hoorde zulke muziek niet op de radio. Natuurlijk heb ik Roundabout en het hele Fragile-album gehoord – een van mijn albums op een onbewoond eiland (ik beschouw die versie van Yes de beste rockband in de geschiedenis) – maar dit was op de een of andere manier anders. Mijn laatste bepalende moment als een bevestigde progger vond plaats met mijn eerste opname van Ashes Are Burning. Tot op de dag van vandaag beschouw ik Renaissance Live in Carnegie Hall als een schat aan livemuziek. Ik heb Song of Scheherzade volledig verslonden van die tour! Ik werd verliefd op de stem van Annie Haslam. Genesis en Renaissance werden mijn favoriete Prog-bands. Ik luisterde naar Genesis en Renaissance en Chick Corea en Jean-Luc Ponty en, nou ja, dingen die veel van mijn vrienden ook niet luisterden. Ik luister nog steeds.
Chris Parsons: Ik had hetzelfde verhaal als Paul, met Dave die me blootstelde aan Rush’s Hemispheres en Jean-Luc Ponty’s Live 1978-schijf. Ze hadden allebei een groot effect op mij. Mijn blootstelling aan wat we nu kennen als de legendarische Prog-schijven uit de jaren 70 kwamen allemaal van Dave Peters. Leftoverture, Permanent Waves, Songs from the Wood, Scheherazade and Other Stories, Trick of the Tail, Close to the Edge… .. Dave nam een naïef jong kind en gaf hem een opleiding in de Prog Rock van die tijd. Wat ik niet van Dave heb geleerd, heb ik opgepikt van Randy Sandmann. Randy ging dieper in het konijnenhol van Prog. Hij speelde Gentle Giant, Marillion, Wakeman’s Six Wives, en liet me zien dat het oké was om dieper in hun catalogi te graven. Hij had gelijk. Hoe dieper ik groef, hoe beter Prog werd.
Randy Sandmann: Mijn eerste stap in Prog was mijn eerste jaar op de middelbare school … eerst was ik gebiologeerd door Jan Akkermans geweldige gitaarwerk over Focus ’Hocus Pocus van Focus. Later speelde toetsenist Chuck Oliver Song for America van Kansas voor me en dat was het voor mij. Ik hield van het samenspel en de balans tussen de toetsen en gitaren, de vreemde maatsoorten en de pure kracht van de muziek. Daarna ging de Prog-wereld voor mij open. Rick Wakeman’s Journey to the Center of the Earth en Six Wives of Henry VIII zorgden ervoor dat ik, een gitarist, verliefd werd op keyboards. En dan is er Rush … het album dat me opleverde was A Farewell to Kings. Het schrijven en muzikaal vakmanschap op dat album was ongelooflijk, net als het 2112-album. UK (de band) was een leuke excursie en een les om van vreemde maatsoort deuntjes hits te maken. Laten we tot slot Genesis niet vergeten, wiens vroege catalogus een hoofdbestanddeel is van mijn Prog-verzameling. Mijn favoriete huidige Prog-band? Vorst. Gewoon briljante dingen! Ik zou het heerlijk vinden om ooit een rekening met hen te hebben!
Elizabeth Holder: Mijn blootstelling aan Progressive Rock kwam van mijn vader. Hij speelde altijd klassieke rock in de auto, waar we ook waren
Matt Maugeri: Back in the late 80s early 90s I was mainly a metal head. Listened to the essentials, Metallica, Megadeth, Testament and of course Kiss. I remember watching an episode of Headbangers Ball in 1992 and Dream Theater’s Pull Me Under came on. Well I was hooked immediately. Next day I headed to Strawberry’s to buy the cassette and CD. I have to say I probably wore the tape out I played it so much. This, to some extent is how I met Chris Parsons. A friend told me I needed to meet one of his friends that likes crazy music like Dream Theater. That’s when I met Chris. I started following some of the other Prog metal bands like Fates Warning, and A Pleasant Shade of Grey became extremely inspirational in my own writing. Hanging out with Chris throughout the 90’s led me to being re-introduced to Kansas. Like most, I was very familiar with their radio hits but when Chris and I attended a concert at the infamous Birch Hill night club in Old Bridge NJ, I completely fell in love with their music. To this day Masque has to be one of my all-time favorite albums start to finish.
Paul Higginbotham: My most influential prog album? I’m probably stuck at a tie here: I was hanging out at Dave Peters’ house one afternoon, circa 1978, and he put on two disks, one right after the other: first was Rush’s Hemispheres, and right from the opening swell of chords in the intro, immediately what comes to mind is that old Maxell tape commercial where the guy is sitting in his easy chair and it’s like a hurricane is blasting out of his stereo speakers. I was just blown away. Gob smacked. After a bit more sampling of that album, he proceeded to drop the needle on Jean-Luc Ponty Live (1978) and I lost my Jazz-Rock Fusion virginity. As a result, a lot (probably too much) of my clean electric, chorus type chord playing is certainly influenced by Alex Lifeson; and some small degree of my solo style I think, when freely improvising, could possibly be traced back to, well, Jean-Luc Ponty himself perhaps, but more so by some of his guest guitarists: notably Jacquin Leavano and Peter Maunu who left an indelible impression on me of playing with fluidity.
Ken Walker: As a guy with jazz roots, what got me into Prog? My hook, so to speak was the first two chords of Genesis’ Watcher of the Skies. That beautiful mellotron, those chords, I heard nothing like it before. I didn’t hear music like that on the radio. Sure, I heard Roundabout and the whole Fragile album—one of my desert island albums (I consider that version of Yes the best rock band in history)–but this was somehow different. My final defining moment as a confirmed progger happened with my first take of Ashes Are Burning. To this day I consider Renaissance Live at Carnegie Hall a treasure of live music. I completely devoured Song of Scheherzade from that tour! I fell in love with Annie Haslam’s voice. Genesis and Renaissance became my favorite Prog bands. I was listening to Genesis and Renaissance and Chick Corea and Jean-Luc Ponty and, well, things many of my friends didn’t listen too. I still listen.
Chris Parsons: I had the identical story as Paul, with Dave exposing me to Rush’s Hemispheres and Jean-Luc Ponty’s Live 1978 disc. They both had a great effect on me. My exposure to what we now know as the legendary Prog discs of the 1970’s all came from Dave Peters. Leftoverture, Permanent Waves, Songs from the Wood, Scheherazade and Other Stories, Trick of the Tail, Close to the Edge…..Dave took a naïve young kid and gave him an education in the Prog Rock of the time. What I didn’t learn from Dave, I picked up from Randy Sandmann. Randy took the Prog rabbit hole deeper. He played me Gentle Giant, Marillion, Wakeman’s Six Wives, and showed me that it was ok to dig deeper into their catalogs. He was right. The deeper I dug, the better Prog got.
Randy Sandmann: My first venture into Prog was my freshman year in high school… first, I was mesmerized by Jan Akkerman’s great guitar work on Focus’ Hocus Pocus by Focus. Later, keyboardist Chuck Oliver played me Song for America by Kansas and that was it for me. I loved the interplay and balance between the keys and guitars, the odd time signatures, and the sheer power of the music. After that, the Prog world opened up for me. Rick Wakeman’s Journey to the Centre of the Earth and Six Wives of Henry VIII made me, a guitarist, fall in love with keyboards. Then there’s Rush…the album that got me was A Farewell to Kings. The writing and musicianship on that album was incredible, as was the 2112 album. UK (the band) was a fun excursion and a lesson in how to make odd time signature tunes into hits. Lastly, let’s not forget Genesis, whos early catalogue is a staple of my Prog collection. My favorite current Prog band? Frost. Just brilliant stuff! I’d love to be on a bill with them some day!
Elizabeth Holder: My exposure to Progressive Rock came from my father. He always played classic rock in the car, wherever we went. He always liked adventurous music, jumping from the bombastic songs in the Queen catalog, to Yes’ Close to the Edge and Roundabout, to Kansas’ Carry on Wayward Son. While he liked the simple rock tunes of the times as well, my dad seemed to like playing the more adventurous songs for us kids. Fond memories.
Website: https://overworlddreams.com/
Facebook: https://www.facebook.com/overworlddreams/